Tyfus
Ik aarzel. Zo zeker ik voordien van mijn stuk was, zo hard twijfel ik plots of ik het gesprek wel moet aangaan. Ik voel me hier niet op mijn gemak. Dit is niet de omgeving die ik gewoon ben. Geef mij maar de walmende sloppenwijken en hun uitgemergelde bewoners. Dit veel te cleane kabinet staat in schril contrast met de achterbuurten waarin ik het liefste vertoef. Dit kabinet bestaat uit helwitte muren, nog wittere stoelen en ondraaglijk wit licht. Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan toch niet meer weg. No way back.
- Dokter… dokter…, ik… ik heb me laten vertellen dat u volop onderzoek doet om een manier te vinden ons te vernietigen.
- Ik ben met vele onderzoeken bezig. Over welk onderzoek hebt u het?
Er klinkt iets ijzig in zijn stem. Gevoelloos. Stoïcijns. Waarom stelt hij me niet gerust? Hij ziet toch ook dat ik zenuwachtig ben?
- Ik… ik heb het over het onderzoek naar ons. Mijn volk. De Salmonella Tyhpi. U begrijpt toch dat ik niet anders kon dan tot hier komen om u op andere gedachten te brengen?
- Uiteraard begrijp ik dat. U hebt uw soort te beschermen. Maar ik als Homo Sapiens Sapiens heb die plicht ook naar mijn volk toe.
- Waarom zou u ons uitroeien, dokter? Helpen wij niet om de bevolkingsgroei binnen de perken te houden? Want geef toe, we zijn met veel te veel op deze planeet. Moeder Natuur kan dit niet meer. Wij helpen haar.
- U beseft toch dat u jaarlijks tot ruim vijftigduizend doden maakt?
- Ja, dat besef ik. Maar wie anders dan wij durft het aan om zich in de krochten van de samenleving te begeven? Voor wie anders dan wij zijn de daar heersende hygiëne, eetgewoontes, drink- en sanitaire voorzieningen niet te min? Wie ontfermt er zich over de miljoenen Homo Sapiens Sapiens die in die schrijnende omstandigheden wonen? Het zijn wij die een einde aan hun uitzichtloosheid maken.
De man staat kordaat in één vloeiende beweging op van zijn stoel. Hij loopt naar het raam, staart naar buiten en zegt:
- Ik wil dat u onmiddellijk mijn kabinet verlaat. U maakt niet alleen mensen ziek, u bent gewoon ziek. Ziek in uw hoofd. Gevaarlijk ziek. U vindt zelf de weg naar buiten?
©Haryanti Frateur
- Dokter… dokter…, ik… ik heb me laten vertellen dat u volop onderzoek doet om een manier te vinden ons te vernietigen.
- Ik ben met vele onderzoeken bezig. Over welk onderzoek hebt u het?
Er klinkt iets ijzig in zijn stem. Gevoelloos. Stoïcijns. Waarom stelt hij me niet gerust? Hij ziet toch ook dat ik zenuwachtig ben?
- Ik… ik heb het over het onderzoek naar ons. Mijn volk. De Salmonella Tyhpi. U begrijpt toch dat ik niet anders kon dan tot hier komen om u op andere gedachten te brengen?
- Uiteraard begrijp ik dat. U hebt uw soort te beschermen. Maar ik als Homo Sapiens Sapiens heb die plicht ook naar mijn volk toe.
- Waarom zou u ons uitroeien, dokter? Helpen wij niet om de bevolkingsgroei binnen de perken te houden? Want geef toe, we zijn met veel te veel op deze planeet. Moeder Natuur kan dit niet meer. Wij helpen haar.
- U beseft toch dat u jaarlijks tot ruim vijftigduizend doden maakt?
- Ja, dat besef ik. Maar wie anders dan wij durft het aan om zich in de krochten van de samenleving te begeven? Voor wie anders dan wij zijn de daar heersende hygiëne, eetgewoontes, drink- en sanitaire voorzieningen niet te min? Wie ontfermt er zich over de miljoenen Homo Sapiens Sapiens die in die schrijnende omstandigheden wonen? Het zijn wij die een einde aan hun uitzichtloosheid maken.
De man staat kordaat in één vloeiende beweging op van zijn stoel. Hij loopt naar het raam, staart naar buiten en zegt:
- Ik wil dat u onmiddellijk mijn kabinet verlaat. U maakt niet alleen mensen ziek, u bent gewoon ziek. Ziek in uw hoofd. Gevaarlijk ziek. U vindt zelf de weg naar buiten?
©Haryanti Frateur
Reacties
Een reactie posten