Blokkade
Liever verkoos ze de lange eenzame rit doorheen de gure snijdende winterkou die haar handen tot verdovens toe doordrong van de ijzige temperaturen, boven de rit die van zulke korte duur was dat haar veel te schriele lijf niet eens de kans had zich van de thuis opgedane kamertemperatuur te ontdoen.
Tegen haar vriendinnen op school verbloemde ze dat ze ervan genoot om ’s ochtends en ’s avonds tijdens de lange fietstochten haar hoofd vrij te kunnen maken van gedachten, waarmee ze hen vooral wilde vrijwaren van bezorgdheden. Ze kende immers maar al te goed de gevaren die achter elke boom in het desolate bos en het mistige weidelandschap op de loer konden liggen.
Het kon haar niet deren, ofschoon ze ten volle besefte dat ze zichzelf dat wijsmaakte. Maar het was de enige route om nimmer geconfronteerd te worden met de plek waarvan ze intens verlangde dat ze nooit had bestaan.
Liever hield ze vast aan de mooie herinneringen die ze tijdens de fietstochten van en naar school als een mantra filmisch in haar hoofd liet afspelen; de warme melodieuze klanken van de hobo waarmee haar vader haar ’s ochtends wekte, de momenten waarop hij na zijn concertreizen weer thuiskwam en ze samen dicht bij elkaar in de zetel kropen, zichzelf verwenden met geurige kruidenthee, een warm deken en oorstrelende muziek op de achtergrond, terwijl hij haar vertelde over alles wat hij had meegemaakt.
Soms romantiseerde hij de dingen of verzon hij heldhaftige daden over fans die hij, vlak voor ze in zwijm voor hem neervielen, opving in zijn armen waarna het publiek onstuimig joelend voor hem applaudisseerde. Ze zag het helemaal voor zich, de zwermen fans die aan zijn voeten lagen, felle spots waaronder hij verscheen nadat de rook was verdwenen. Ze droeg haar vader op handen en dat wilde ze ook van anderen.
Liever hield ze vast aan deze mooie herinneringen dan ooit nog te fietsen voorbij de plek waar op die noodlottige dag op dat noodlottige moment haar vader voor haar ogen werd weggemaaid en alles werd zoals het nooit eerder was.
© Haryanti Frateur
Tegen haar vriendinnen op school verbloemde ze dat ze ervan genoot om ’s ochtends en ’s avonds tijdens de lange fietstochten haar hoofd vrij te kunnen maken van gedachten, waarmee ze hen vooral wilde vrijwaren van bezorgdheden. Ze kende immers maar al te goed de gevaren die achter elke boom in het desolate bos en het mistige weidelandschap op de loer konden liggen.
Het kon haar niet deren, ofschoon ze ten volle besefte dat ze zichzelf dat wijsmaakte. Maar het was de enige route om nimmer geconfronteerd te worden met de plek waarvan ze intens verlangde dat ze nooit had bestaan.
Liever hield ze vast aan de mooie herinneringen die ze tijdens de fietstochten van en naar school als een mantra filmisch in haar hoofd liet afspelen; de warme melodieuze klanken van de hobo waarmee haar vader haar ’s ochtends wekte, de momenten waarop hij na zijn concertreizen weer thuiskwam en ze samen dicht bij elkaar in de zetel kropen, zichzelf verwenden met geurige kruidenthee, een warm deken en oorstrelende muziek op de achtergrond, terwijl hij haar vertelde over alles wat hij had meegemaakt.
Soms romantiseerde hij de dingen of verzon hij heldhaftige daden over fans die hij, vlak voor ze in zwijm voor hem neervielen, opving in zijn armen waarna het publiek onstuimig joelend voor hem applaudisseerde. Ze zag het helemaal voor zich, de zwermen fans die aan zijn voeten lagen, felle spots waaronder hij verscheen nadat de rook was verdwenen. Ze droeg haar vader op handen en dat wilde ze ook van anderen.
Liever hield ze vast aan deze mooie herinneringen dan ooit nog te fietsen voorbij de plek waar op die noodlottige dag op dat noodlottige moment haar vader voor haar ogen werd weggemaaid en alles werd zoals het nooit eerder was.
© Haryanti Frateur
Reacties
Een reactie posten